Met werkervaring in de bloembinderij op zak, bloeide Sanne Postma pas echt op in het schildersvak. Haar nieuwe werkomgeving biedt ook een ander voordeel: ‘Ik hoef niet meer elke ochtend mijn gezicht te plamuren.’ De 23-jarige zij-instromer krijgt met die opmerking de lachers op haar hand. Ze zit in het bedrijfspand van Schilders De Vries aan de Rigaweg in Groningen. Ook haar werkgever, Myrthe de Vries, zit aan tafel. Net als Peter van Dijk van uitzendbureau Flexschilder.nl en Jantsje van der Sluis van Leerbouwen, praktijkopleider in de bouw.
Aanleiding voor de samenkomst is de versnelde praktijkervaring die Leerbouwen en Flexschilder.nl enkele zij-instromers in het schildersvak laten opdoen. Onder hen Sanne Postma en Max Zandberg, die na een grillige jeugd zijn leven meer en meer op de rit krijgt. ‘Zij behoren, met nog drie anderen, tot de toppers van de kopklas die we hebben samengesteld’, zegt Van Dijk. Via het UWV zijn zij bij Leerbouwen terecht gekomen, waar ze hun niveau 2-diploma volgens de maatstaven van onderwijsontwikkelaar Savantis hopen te behalen.
Maar nauwelijks goed en wel aan de opleiding begonnen, kwam de coronacrisis tussen beide. ‘Heb ik eindelijk iets leuks gevonden: vergaat de wereld.’ Het was de eerste gedachte van Postma na het uitbreken van de pandemie. Opnieuw onbedoeld komisch: ‘Ik dacht dat we allemaal dood gingen.’ Zo’n vaart liep het niet en ook de studiehinder voor de meest talentvolle zij-instromers lijkt mee te vallen. Dit komt omdat zij eerder dan gepland stage mogen lopen, volgend jaar winter terugkeren naar Leerbouwen, om in het voorjaar van 2021 examen te doen. In de tussentijd blijven ze via Flexschilder.nl Groningen-Drenthe aan het werk bij hun leerbedrijf.
En daar zijn mensen als Postma en Zandberg maar wat blij mee. Hoewel hun levensverhalen niet te vergelijken zijn, hebben beiden in het schilderen een nieuw doel gevonden. ‘De hele dag boeketten samenstellen ging me vervelen’, vertelt Postma. ‘Ook vond ik het lastig om meer dan dertig Latijnse bloemennamen in mijn hoofd te stampen.’ Ze maakte zich een tijdje nuttig met vrijwilligerswerk zoals kinderfeestjes organiseren en rummikuppen met eenzame ouderen. Tot op een dag een klusjesman bij haar thuis kwam. ‘Hij vroeg of ik even wilde helpen en zei na afloop: waarom zoek jij geen werk in deze richting? Het afplakken met folie was heel goed gegaan. Daarna heb ik nog helpen sauzen.’
Een snuffelstage bij Schildersbedrijf Johan Smit in Gieten volgde, waarna Leerbouwen haar met open armen ontving. ‘Ik dacht eerst: het zal daar wel veel geschreeuw zijn, maar dat viel mee. Iedereen liep gewoon in zijn werkkleding. Dat doe ik nu ook, lekker makkelijk. Mijn collega’s in de bloemisterij gingen elke dag vol in de make-up. Tussen de schilders kan ik meer mezelf zijn.’
Myrthe de Vries is zeer content met Postma. ‘Als je het verschil ziet bij Sanne tussen het eerste gesprek en nu: dat is gigantisch. Ze heeft veel meer zelfvertrouwen gekregen en is echt opgefleurd.’ Enkele kilometers verderop, aan de Rouaanstraat, zit ook al een glunderende directeur: Hans Jager van Totaal Schilderwerk. Hij zegt hartstikke tevreden te zijn met Max Zandberg, die net op zijn fietsje komt aangereden. De 29-jarige Groninger is aan het werk bij een filiaal van een grote bank en heeft pauze. ‘Max breed opleiden, dat is de bedoeling’, zegt Jager. ‘Hij doet het goed, is niet op zijn mondje gevallen en brengt eigen ideeën in.’
Opgegroeid in Zuidhorn, begon Max na de basisschool aan het atheneum. Dat was niet per se een verrassing, aangezien hij uit een familie komt van ingenieurs en doctorandussen. Zijn vader is meester in de rechten. ‘Maar ik was een boefje, druk en brutaal’, grijnst Zandberg. ‘Ik haalde geregeld kattenkwaad uit en werd van school gestuurd.’ Hij kwam op een zogenoemde schakelschool terecht met de belofte dat hij binnen een jaar zou terugkeren in het reguliere onderwijs. IJdele hoop, bleek al snel, en Max stroomde op zijn zeventiende in op het laagste mbo-niveau. ‘Ik heb horeca en detailhandel gedaan.’ Ver onder zijn vermogens. ‘Nee, ik was niet erg gemotiveerd. Uiteindelijk heb ik mijn eerste diploma gehaald in 2017: detailhandel op niveau 2.’
Wat niet meehielp was het strafblad dat hij had: daardoor kon hij geen Verklaring omtrent gedrag (VOG) krijgen en zodoende moeilijk aan werk komen. Max had wel een hobby: schilderen. ‘Maar ik had nooit in m’n kop gehaald daar mijn beroep van te maken. Tot ik hoorde van Leerbouwen: een aantrekkelijke optie, omdat je binnen vier maanden je diploma kunt halen. De bijstand is geen vetpot, zeker niet met een gezin met drie kinderen. Als je dan binnen een half jaar meer kunt verdienen, is dat heel aantrekkelijk.’
Zeker omdat Zandberg en zijn gezin weten wat (relatieve) armoede is en een tijdje bij de Voedselbank liepen. Wel is Zandberg zich in die turbulente jaren altijd doelen blijven stellen. Foto’s op zijn telefoon getuigen van de tijd dat hij zeer frequent sportte en 106 kilo woog: pure spiermassa. Inmiddels zijn de schulden afbetaald, is de ergste stress verdwenen en gloort er licht aan de horizon. ‘Ik zie de toekomst hoopvol in’, zegt Zandberg, die er met onverholen trots aan toevoegt: ‘Ik ga schilder worden. Wat ik mooi vind aan dit vak? Je gaat op in je werk, wat ik vroeger al had toen ik canvasdoeken beschilderde. De uren schieten voorbij. Bovendien is het een resultaatgericht vak en dat ben ik ook.’
Jager: ‘Ik geniet van Max’ drive en vind het mooi hem te ondersteunen. Dit is het type jongens dat wij zoeken.’ De Vries op haar beurt spreekt lovende woorden over haar nieuwste aanwinst: ‘Sanne is heel gemotiveerd en enthousiast. Wij geven haar graag het vertrouwen zich bij ons bedrijf te ontwikkelen. Weer eens een dame aan de kwast, dat vind ik ook positief.’ De benadering van haar leerwerkbedrijf wordt gevoeld door Postma. ‘Ik ben stukken beter met mezelf’, zegt ze. ‘Veel vrolijker en heb meer zelfvertrouwen. Eindelijk heb ik iets gevonden waar ik goed in ben en wat ik nog leuk vind ook.’